News

Cuando la atención es lo primero

17/06/2020

 

Nuestra sociedad ha vivido en los últimos meses una situación sanitaria sin precedentes. Una crisis derivada de una pandemia mundial que ha dejado muchas cifras de fallecidos y enfermos, y que ha puesto en primera línea el trabajo de los sanitarios. Nos habíamos acostumbrado tanto a la atención universal que se nos olvidaba que tiene límites en capacidades técnicas y materiales, pero sobre todo humanas.

 

En moitos sitios faltaron equipos médicos, pero nunca profesionalidade. Os máis veteranos e aqueles que ainda estaban en procesos de estudos e formacións unironse para dar unha resposta exemplar. O traballo sen descanso, a loita contra unha enfermidade impresivible, imposible de controlar e sen vacina puxo ao borde do precicipio a todos. Pero os sanitarios demostraron que a súa capacidade de traballo é inxente e sobre todo a súa vocación de servizo é indiscutible. Centros privados e públicos puxeron a disposición da poboación todos os recursos humanos e materiais na loita contra a pandemia.

 

Muchos de los que han trabajado en equipos sanitarios estaban en cursos de formación, estaban mejorando sus conocimientos prácticos para ser aún mejores cuando atendieran a un paciente. Pero abandonaron las prácticas y las clases para ser parte de un sistema único en el que no solo han sido imprescindibles los recursos materiales (con muchas carencias) sino que han sido vitales la humanidad el estar al lado de los enfermos, el darlo todo para atender a todos.

 

España suma muchas vidas perdidas, y se han vivido situaciones de profundo desconsuelo por no poder estar al lado de los que amamos, pero ninguna de las personas que dio su último suspiro en un hospital lo hizo solo; la humanidad estuvo por encima de todo, y la profesionalidad acompañó estos procesos que han permitido que cientos de miles de personas pudieran volver a sus casas con el pleno conocimiento de que han estado en manos de los mejores.

 

Ahora muchos de los que estos meses han estado en los centros médicos volverán a sus consultas, también a las aulas y lo harán con conocimientos que nunca se enseñan en los  libros pero que son una bastión imprescindible en la medicina, la sonrisa, la mirada paciente, la claridad en las explicaciones, el saber que la ciencia es básica pero que la cercanía es imprescindible para dar una atención sanitaria de diez.

 

Volverán as clases, as rotacións, a formación hospitalaria e con elas todos eses mozos que se puxeron na primeira liña e que viron as grandes carencias dunha sanidade que necesita do respeto absoluto e a admiración por parte de todos, pero que tamén depende dos recursos materiais e dos bos xestores. Aprendemos palabras que, quizais, nunca debería saír da práctica sanitaria: EPIS, respiradores, máscaras... pero que se converteron sucesivamente en esperanza, desconcerto e as veces medo. Tamén aprendemos que a solidariedade e a honestidade entre países, tan necesarias, as veces flaquean cando maís se necesitan.

 

Sangue, sudor e lágrimas é o que nos costou superar a pandemia e empezar a remontar. A nova normalidade non é outras cousa que a máxima responsabilidade individual, e o que sempre tivo que ser: inversión na ciencia, cultura social, previsión e mimar todo o que de verdade merece a pena, os magníficos profesionais de España. Sentímonos orfos de boa gobernanza e agora miramos adiante coa esperanza de que alguen aprendese algo. Esto non acabou, é unha pausa para coller aire moi forte, establecer as estratexias necesarias e non volver equivocarse. É conveniente recordra o que dixo Napoleón: "Los sabios son los que buscan la sabiduría; los necios piensan haberla encontrado".

 

Os que non son necios, sen dúbida, os grandes profesionais sanitarios e os científicos que merecen o aplauso silencioso por cada unha das súas intervencións. A próxima vez que nos toque esperar na consulta recordemos que eles poñen a profesionalidade, os recursos son outra liña distinta.

 

Grazas a todos por cada segundo de loita